مگه همه عمر چند تا بهاره؟ لنگ کفش آقای صحت - آب مایه حیات

به گزارش آب مایه حیات، حمید رضا هنری در خبر آنلاین نوشت: این روزها سرفه های ناشی از کم فرهنگی زیاد شده و مکان برای نفس کشیدن فرهنگی هم کمیاب، اما بطور اتفاقی برمی خورم به سریال ملیح اقای سروش صحت با نام باحال مگه همه عمر چندتا بهاره

کمی احساس نفس کشیدن می کنم ،ضرب المثل قدیمی هم یغه ام را می گیرد که در بیابان لنگ کفش هم غنیمتی است دوباره سراغ سریال را می گیرم و به جاهای خوبی می رسم.

در این آشفته بازار که همگان از پایین دست بودن آثار نمایشی کم و بیش آگاه هستند سروش صحت به رویه سریال سازی خودش در تلویزیون رجوع نموده و ساختار مورد علاقه اش را در فیلمنامه که خودش و یار دیرینش ایمان صفایی نوشته اند را اجرا نموده است.

سریال مگه همه عمر چند تا بهاره با همان اسمش ما را به لذت زیست در دم رهنمون می نماید و داستان خانواده سنتی با پدر و پدر بزرگ و برادر و پسرعمو و رفقا را در خانه ای قدیمی روایت می نماید و ماجرای ماری که در خانه است در همین قسمت های ابتدای بیننده را سوار بر مرکب قصه گویی می نماید و با خود می برد.

سروش صحت در ادامه خودش از افتادن به لوده بازی مرسوم دو دهه اخیر جان سالم بدر برده و توانسته سریال استاندار برای تماشاگراستاندار بسازد او دست به یک ریسک بزرگ زده که به گمانم برگ برنده این سریال نمایش خانگی است و آن هم قرار دادن علی مصفا که شمایل یک روشنفکر متین و با وقاررا باخود یدک می کشد در کنار رشید (قدرت الله ایزدی) که شمایل بازی نمایش های شبانه را با خود دارد و این هم جواری با زیرکی سروش صحت خنده را به لب تماشاگر هدیه می دهد.

کارنامه صحت در تلویزیون با پژمان و لیسانسه و فوق لیسانس ها و ساختمان پزشکان و شعمدونی کارنامه قابل قبول در ارتباط گرفتن با تماشاگر است و در این میان کمدی ملیح و مقدار را به نمایش می گذارد او یک فیلم سینمایی هم ساخته که برخلاف مدیوم تلویزیونی اش است و یک قصه مرگ اندیشانه ای را دستمایه قرارداده که آن فیلم هم پیشنهادی برای تماشاست، دنیا با من برقص.

غنیمت بودن از این دست سریال ها که استاندارهای سریال سازی را دارند اکنون در مختصات اجتماعی فرهنگی جامعه ما همانند همان لنگ کفش محترم در بیابان می ماند اما افسوس که باید به این درد بزرگ اذاعان داشته باشیم که پس از داشتن دهه ها سال ،سینما و تلویزیون و نیروی انسانی معقول در حوزه نمایش باید با چراغ قوه بدست بدنبال آثاراستاندارد بگردیم کم فرهنگی در جامعه رخ می نمایاند و این درد بزرگی است.