چه زمانی خورشید می میرد و سرنوشت نهایی آن چیست؟ تبدیل به غول سرخ و پایان سحابی سیاره ای! - آب مایه حیات

به گزارش آب مایه حیات، خورشید ما پس از مرگ چگونه خواهد شد؟ دانشمندان پیش بینی هایی در خصوص اینکه روزهای پایانی منظومه شمسی ما چگونه خواهد بود و چه زمانی رخ خواهد داد، انجام داده اند.

یک تیم بین المللی از ستاره شناسان در سال 2018 در پیشبینی قبلی تجدید نظر کردند و دریافتند که سرنوشت نهایی خورشید، تبدیل شدن آن به یک سحابی سیاره ای یا نبولا است.

خورشید حدود 4.6 میلیارد سال سن دارد، تقریبا هم سن سایر اجرام منظومه شمسی. بر اساس مشاهده ستارگان دیگر، ستاره شناسان پیش بینی می نمایند که خورشید تا حدود 10 میلیارد سال دیگر به خاتمه عمر خود خواهد رسید.

البته اتفاقات دیگری نیز در این راه خواهد افتاد. در حدود 5 میلیارد سال آینده خورشید به یک غول سرخ تبدیل می گردد. هسته ستاره کوچک می گردد، اما لایه های بیرونی آن تا مدار مریخ منبسط می شوند و سیاره ما در این فرایند بلعیده خواهد شد.

یک چیز مسلم است: تا آن موقع، ما در اطراف نخواهیم بود. در واقع، بشریت تنها حدود 1 میلیارد سال فرصت دارد تا راهی برای زنده ماندن پیدا کند. به خاطر اینکه درخشندگی خورشید هر یک میلیارد سال حدود 10 درصد افزایش می یابد و خود این فرصت را بسیار کمتر خواهد نمود.

این مقدار افزایش دما زیاد به نظر نمی رسد، اما در عمل اقیانوس های ما تبخیر می شوند و سطح زمین برای تشکیل آب بیش از حد داغ می گردد.

اما تعیین سرنوشت خورشید بعد از مرحله غول سرخ سخت است. چندین مطالعه قبلی نشان داده اند که برای تشکیل یک سحابی سیاره ای درخشان ،ستاره اولیه باید دو برابر خورشید جرم داشته باشد.

با این حال، مطالعه سال 2018 از یک مدل سازی رایانه ای استفاده کرد تا تعیین کند که خورشید ما مانند 90 درصد ستارگان دیگر، به احتمال زیاد از یک غول قرمز کوچک تر می گردد و به یک کوتوله سفید و سپس به یک سحابی سیاره ای تبدیل می گردد.

هنگامی که ستاره ای می میرد، توده ای از گاز و غبار - که به عنوان پوشش آن شناخته می گردد - به فضا پرتاب می نماید. این پوشش می تواند به میزان نصف جرم ستاره باشد و هسته ستاره نمودار می گردد.

آلبرت زیجلسترا، اخترفیزیکدان از دانشگاه منچستر در بریتانیا، یکی از نویسندگان این مقاله، شرح داد که بدون سوخت، در نهایت ستاره خاموش می گردد.

اما هسته داغ باعث می گردد تا قسمت های پرتاب شده به مدت 10000 سال بدرخشند که دوره کوتاهی در ابعاد نجومی محسوب می گردد.

این همان چیزی است که سحابی سیاره ای را قابل مشاهده می نماید. بعضی از آنها به قدری درخشان هستند که می توان آنها را از فواصل بسیار زیاد، حتی ده ها میلیون سال نوری، مشاهده کرد، جایی که خود ستاره کم نور دیده می شد.

سحابی های سیاره ای در سراسر دنیا نسبتاً رایج هستند،سحابی های معروف از جمله سحابی مارپیچ، سحابی چشم گربه، سحابی حلقه و سحابی حباب.

سحابی چشم گربه:

اینها سحابی های سیاره ای نامیده می شوند نه به این علت که در واقع ارتباطی با سیارات دارند، بلکه به این علت که وقتی اولین های آنها به وسیله ویلیام هرشل در اواخر قرن هجدهم کشف شد، از نظر ظاهری شبیه به سیارات با تلسکوپ های آن موقع دیده می شدند.

تقریباً 30 سال پیش، اخترشناسان متوجه چیز عجیبی شدند: درخشان ترین سحابی های سیاره ای در کهکشان های دیگر، همگی تقریباً به یک مقدار درخشندگی دارند. این بدان معناست که، حداقل از نظر تئوری، با نگاه کردن به سحابی های سیاره ای در کهکشان های دیگر، ستاره شناسان می توانند فاصله آنها را محاسبه نمایند.

داده ها نشان داد که این درست است، اما مدل ها با آن تناقض داشتند، که از زمان کشف، دانشمندان را آزار می دهد.

حدس زده می شد که منطقا ستاره های قدیمی و کم جرم باید سحابی های سیاره ای بسیار کم نورتر از ستاره های جوان و پرجرم تر بسازند. این موضوع در 25 سال گذشته به یک مناقشه علمی تبدیل شده.

مدل سازی می گفتند که سحابی های سیاره ای درخشان از از ستارگان کم جرمی مانند خورشید ایجاد نمی شوند و دست کم ستاره باید دو برابر جرم خورشید را داشته باشد تا یک سحابی سیاره ای بسیار کم نور قابل رویت را ایجاد کند.

اما مدل های 2018 نشان دادند که خورشید تقریباً حد پایین جرم ستاره ای که می تواند سحابی ایجاد کند را دارد. اگر جرم خورشید فقط 10 درصد کمتر بود، نمی توانست سحابی فراوری کند.

این تحقیق در مجله Nature Astronomy منتشر شده است.