تفال به حافظ امروز شنبه 19 فروردین 1402 - آب مایه حیات

به گزارش آب مایه حیات، فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما به جای مانده است.

سال ها دل طلبِ جامِ جم از ما می کرد

وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می کرد

گوهری کز صدفِ کُون و مکان بیرون است

طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می کرد

مشکلِ خویش بَرِ پیرِ مُغان بُردم دوش

کو به تأییدِ نظر حلِّ معما می کرد

دیدمش خُرَّم و خندان قدحِ باده به دست

و اندر آن آینه صد گونه تماشا می کرد

گفتم این جامِ دنیا بین به تو کِی داد حکیم؟

گفت آن روز که این گنبدِ مینا می کرد

بیدلی در همه احوال خدا با او بود

او نمی دیدش و از دور خدا را می کرد

این همه شعبدهٔ خویش که می کرد این جا

سامری پیشِ عصا و یدِ بیضا می کرد

گفت آن یار کز او گشت سرِ دار بلند

جُرمش این بود که اسرار هویدا می کرد

فیضِ روحُ القُدُس ار باز مدد فرماید

دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می کرد

گفتمش سلسلهٔ زلفِ بُتان از پی چیست

گفت حافظ گله ای از دلِ شیدا می کرد

توضیح لغت: پیر مغان: کنایه از رهبر و مرشد

تفسیر عرفانی:

عاشقان راه دوست که سال ها در انتظار ملاقات یار بوده اند و در تمام حالات به یاد او هستند فقط او را به چشم دل به نظاره می نشینند چرا که لقای او به تماشا سر برایشان متصور نمی گردد.

تعبیر غزل:

کسی که به شما عشق می ورزد، به زودی برای وصال شما اقدام می نماید و از عاقبت آن ترسی به خود راه نمی دهد.